“20 Feet from Stardom” เป็นภาพยนตร์สารคดีที่สำรวจและเน้นถึงชีวิตและการงานของนักร้องเสียงข้างหลัง (Backup Singers) ที่เต็มไปด้วยความพยายามและความฝันในวงการดนตรี ซึ่งเป็นบทบาทที่ส่วนใหญ่ถูกพูดถึงน้อยหรือไม่ได้รับความสำคัญเท่านักร้องหลัก แต่กลับมีบทบาทสำคัญในการสร้างเสียงและบรรเลงที่เป็นเอกลักษณ์ของเพลง
ภาพยนตร์นี้เสนอให้ผู้ชมได้รู้จักกับชีวิตและความพยายามของนักร้องเสียงข้างหลังที่ชื่นชอบและได้รับการยอมรับในวงการเพลง ผ่านการสัมภาษณ์และภาพถ่ายของพวกเขา สามารถเห็นถึงความทุ่มเทและความหลงใหลในการแสดงเพลง และการทำงานร่วมกับศิลปินอื่นๆ
ช่วงเวลาสำคัญเกิดขึ้นตั้งแต่เนิ่นๆ ใน “20 Feet from Stardom” ซึ่งเป็นการยกย่องที่ปลุกเร้าและเปิดเผยซึ่งทำให้นักร้องแบ็คกราวนด์ที่ไม่ได้ร้องเพลงมีใบหน้าที่สดใสซึ่งสมควรได้รับมาก ซึ่งพวกเราหลายคนฮัมเพลงไปพร้อมกันตลอดหลายปีที่ผ่านมา
เมอร์รี เคลย์ตัน ผู้ซึ่งร้องแบนชีว่า “ข่มขืน ฆาตกรรม แค่แป๊บเดียวก็หาย” ระหว่างการขับร้องของเพลง “Gimme Shelter” ของวงโรลลิงสโตนส์ ทำให้อัลบั้มปี 1969 กลายเป็นเพลงที่ชวนให้ใจสั่นมาหลายยุคหลายสมัย ผู้กำกับมอร์แกน เนวิลล์ งานขอให้เธอปิดเพลงในรถของเธอ ขณะที่เธอพูดอย่างเคร่งขรึม “คุณมีเหตุผลที่ดีว่า Diva จะไม่เปิดเพลงของเธอได้อย่างไร”
เห็นได้ชัดว่านี่คือผู้หญิงที่ไม่ควรมองข้าม และโชคดีสำหรับเราที่เนวิลล์ใส่ใจในคำพูดของเคลย์ตัน ดนตรีเปิดขึ้นและจากนั้นบางส่วนในสารคดีที่รวบรวมอย่างชาญฉลาดนี้ซึ่งเฉลิมฉลองให้กับเสียงประสานอันรุ่งโรจน์ที่ประสบความสำเร็จในสมัยก่อนที่การปรับเสียงอัตโนมัติของ Auto-Tune จะดึงความเป็นมนุษย์ออกจากกระบวนการนี้
ไม่มีเครื่องจักรและการแสดงเดี่ยวไม่กี่อย่างที่สามารถเข้าใกล้ความสามารถโดยกำเนิดที่แสดงโดยเคลย์ตัน วัย 64 ปี และความเป็นพี่น้องที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณของเธอ ซึ่งรวมถึงผู้บุกเบิกโรงไฟฟ้า ดาร์ลีน เลิฟ วัย 72 ปี; กระสุนบลูส์ Claudia Lennear ดูเหมือนจะเป็นอมตะเนื่องจากไม่มีที่ใดที่จะพบหมายเลข; ไดนาโมที่ละเอียดอ่อน Lisa Fischer, 54; ความรู้สึกเอกพจน์ Tata Vega, 61; และจูดิธ ฮิลล์ นักแสดงหน้าใหม่วัย 29 ปี ผู้ถูกไล่ออกจากรายการ The Voice ซีซั่นปัจจุบันอย่างโง่เขลา
ใช่ นักแสดงชายปรากฏตัวบนหน้าจอเป็นครั้งคราว รวมถึงคลิปของ Luther Vandross ผู้ล่วงลับ ซึ่งเริ่มต้นจากการเป็นตัวสำรองให้กับคนอย่าง David Bowie (ตามธรรมเนียมของร็อกเกอร์ชาวอังกฤษที่คัดเลือกนักร้องในช่วงเวลาดังกล่าวเพื่อให้พวกเขาฟังดู “ดำขึ้น”) ก่อนจะกลายเป็นตำนานเพลงอาร์แอนด์บีด้วยตัวเขาเอง
อย่างไรก็ตาม ผู้จัดส่งงานศิลปะรูปแบบนี้มักจะเป็นผู้หญิงแอฟริกัน-อเมริกันที่มีบิดาเป็นนักเทศน์ พวกเขาได้ฝึกฝนฝีมือร่วมกันในคณะนักร้องประสานเสียงของโบสถ์ ซึ่งเป้าหมายคือการผสมผสานมากกว่าการแสดงโชว์ คุณสามารถฟังประเพณีการเรียกร้องและการตอบสนองตามสายพระกิตติคุณได้จากตัวอย่างผลงานของพวกเขาในซาวด์แทร็กที่สดใสของภาพยนตร์เรื่องนี้ ตั้งแต่ “What I’d Say” ของเรย์ ชาร์ลส์ และ “He’s a Rebel” ของเกิร์ลกรุ๊ปยุคนั้นไปจนถึง Donna “Bad Girls” ของ Summers และ “Thriller” ของ Michael Jackson
ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับประโยชน์สูงสุดจากของขวัญมากมายของผู้เข้าร่วมในฐานะนักเล่าเรื่อง พวกเขาให้เรื่องราวโดยตรงที่ตลกขบขันตรงไปตรงมาและไม่สะทกสะท้านเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องการเป็นผู้เล่นที่สนับสนุนผู้ยิ่งใหญ่บางคนในธุรกิจ เนวิลล์ยังโน้มน้าวให้ไอคอนที่ชาญฉลาดจำนวนมากร้องเพลงสรรเสริญผู้ที่ได้รับการว่าจ้างให้ปรับปรุงการแสดงของพวกเขาโดยไม่ค่อยมีใครรู้จัก เช่น บรูซ สปริงส์ทีน, สตีวี วันเดอร์, เบตตี มิดเลอร์, สติง และมิก แจ็กเกอร์ ซึ่งมีเสน่ห์แบบกล้องพร้อมแสดงความแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับ การแสดงตัวตนที่ตรงไปตรงมาและดิบเถื่อนของเรื่องที่ได้รับการยกย่องน้อยกว่าของภาพยนตร์
ครั้งหนึ่ง สปอตไลต์ส่องไปที่ผู้หญิงเก่งเหล่านี้ซึ่งใช้เวลาส่วนใหญ่ในอาชีพการงานในเขตชานเมืองที่มีชื่อเสียงโดยมีโชคลาภเพียงเล็กน้อยสำหรับความพยายามของพวกเธอ
Love เป็นที่รู้จักกันดีในฐานะนักร้องประจำบ้านของสุดยอดโปรดิวเซอร์ Phil Spector ผู้สร้าง Wall of Sound อันโด่งดัง สิ่งก่อสร้างทางหูนั้นจะต้องพังทลายลงหากปราศจากการ “โกสต์” ที่ไม่น่าเชื่อถือของเธอในการบันทึกเสียงที่คาดคะเนโดย The Crystals และคนอื่นๆ Spector วางแผนที่จะให้เธออยู่ภายใต้นิ้วหัวแม่มือของเขาตามสัญญา ขัดขวางเส้นทางของเธอในการเป็นดารา อ้างว้าง เธอหันไปเป็นแม่บ้านช่วงหนึ่งก่อนที่จะหาสถานที่ของเธอภายใต้ดวงอาทิตย์ ชัยชนะสูงสุดคือการได้รับการเสนอชื่อเข้าสู่ Rock and Roll Hall of Fame ในปี 2010
สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่าคือผู้ที่พยายามแยกตัวออกมาด้วยตัวเอง แต่ก็ต้องสะดุดเพราะสถานการณ์ที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของพวกเขามากกว่าสิ่งอื่นใด
เลนเนียร์ แรงบันดาลใจของชาวอะเมซอนสำหรับเพลง “Brown Sugar” ของวง Stones จ่ายค่าจ้างให้เธอในฐานะอิเค็ตต์ ขณะที่คอยดูท่วงท่าเร้าใจของทีน่า เทิร์นเนอร์ (หรืออย่างที่เลนเนียร์พูดว่า “เราเป็นนักแสดงแนวอาร์แอนด์บีคนแรก”) ปัจจุบันเป็นครูสอนภาษาสเปน เธอแสดงออกถึงความตกใจต่อธรรมชาติของการกระทำที่ยั่วยุ จนกระทั่งเนวิลล์เตือนเธอว่าเธอเคยสร้างชื่อเสียงให้กับ Playboy ในอดีต เสียงไซเรนที่ร้อนระอุนี้มีสิ่งที่ถูกต้องที่จะทำให้ Jagger หันหัว แต่อัลบั้มเดี่ยวของเธอในปี 1973 ที่ได้รับการยกย่องอย่างสูงนั้นมีชื่อว่า “Phew!” อย่างเหมาะสม ไม่สามารถเปิดผู้ซื้อแผ่นเสียงได้
หลังจากทนทุกข์ทรมานกับการแสดงเพลงนอกกล้องของ Margaret Avery เรื่อง Shug ในภาพยนตร์เรื่อง “The Color Purple” ในปี 1985 Vega ก็ถูกทิ้งให้อยู่ในเงามืดในขณะที่นักแสดงหญิงได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ (ซึ่งไม่ได้ระบุไว้ใน “20 Feet”) สำหรับบทบาทนี้ เธอก็เห็นว่าอัลบั้มเดี่ยวของเธอสร้างแรงกระเพื่อมเพียงเล็กน้อยในยุค 70 และ 80 ถึงกระนั้น การสำรองข้อมูลที่วุ่นวายนี้ ซึ่งเคยร่วมงานกับ Chaka Khan, Michael Jackson, Madonna และ Elton John ก็กลับมาคืนดีกับชะตากรรมที่ต่ำต้อยของเธอ โดยสังเกตว่าหากเธอประสบความสำเร็จครั้งใหญ่ เธออาจมี OD ต้องการเธอหลายคน เพื่อน
ฟิสเชอร์ ผู้ชนะรางวัลแกรมมี่จากซิงเกิล “How Can I Ease the Pain” ในปี 1991 จากอัลบั้มเปิดตัว “So Intense” ของเธอ ดูเหมือนจะอยู่บนระนาบที่สูงกว่าและบริสุทธิ์กว่าที่เหลือ โดยตัดสินจากความเกรงขามที่แสดงออกโดยคนดังที่มี ได้ประโยชน์จากเสียงร้องของเธอ
โดยเฉพาะสติง (“เธอคือดารา” เขาประกาศ) และแจ็คเกอร์ ถึงกระนั้น อัลบั้มที่ติดตามมาก็ใช้เวลานานเกินไปในการใช้ประโยชน์จากผลงานชุดแรกของเธอ และเมื่อพิจารณาจากท่าทางที่สุภาพอ่อนโยนของเธอแล้ว เธอดูไม่สบายใจกับการโปรโมตตัวเอง ฟิสเชอร์สามารถภาคภูมิใจในความจริงที่ว่าเธอได้ออกทัวร์ Stones ทุกๆ ครั้งตั้งแต่ปี 1989
เนวิลล์ ผู้อยู่เบื้องหลังการแสดงตัวใน “20 Feet” มีความสามารถพิเศษในการดึงเอาการเปิดเผยจากผู้หญิง โดยเฉพาะเคลย์ตัน เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เต็มไปด้วยรายละเอียดของเธอเกี่ยวกับการโทรหาตอนดึกที่เธอได้รับเพื่อบันทึก “Gimme Shelter” ในสตูดิโอนั้นเกือบจะหนาวพอ ๆ กับการแสดงของเธอ เธอมาถึงขณะตั้งครรภ์ ม้วนผมเป็นลอนและพันด้วยผ้าพันคอชาแนล พร้อมชุดนอนผ้าไหมที่คลุมด้วยขนมิงค์ พวกเขากำหนดเนื้อเพลงที่บาดใจและรุนแรงให้เธอ ซึ่งทำให้เคลย์ตันสับสน แต่เธอก็ทำงานของเธอบ้าง เมื่อเธอขอเทคครั้งที่สอง เคลย์ตันพูดในสิ่งที่เธอคิดจริงๆ ว่า “ฉันจะไล่พวกมันออกจากห้องนี้”
ต่อมาเมื่อเนวิลล์เล่นเพลงเก่าสี่ทศวรรษของเธอให้กับแจ็คเกอร์ผู้แปลกใหม่ซึ่งเป็นฉากที่มักได้รับเสียงปรบมือจากผู้ชมภาพยนตร์ เคลย์ตันทำให้สารคดียอดเยี่ยมเรื่องนี้ต้องตะลึงอย่างแน่นอน
เนื่องจากนักร้องเสียงข้างหลังไม่ได้รับเสียงชื่นชอบเท่านักร้องหลัก การตัดสินใจเกี่ยวกับความสำคัญของพวกเขาและความคืบหน้าในวงการดนตรีสามารถก่อให้เกิดความขัดแย้งและความผิดหวัง ซึ่งเป็นสิ่งที่ถูกสะท้อนในภาพยนตร์นี้อย่างชัดเจน
“20 Feet from Stardom” เปิดโอกาสให้เหล่านักร้องเสียงข้างหลังได้มีพื้นที่ในการแสดงความสามารถของพวกเขา และเป็นการเชิญชวนผู้ชมไปพบกับเสียงที่เคยมองข้ามและเข้าใจถึงบทบาทสำคัญของพวกเขาในการสร้างงานเพลง
ถ้าคุณคือคนที่รักในดนตรีและต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับกระบวนการสร้างเพลงและบทบาทของนักร้องเสียงข้างหลัง คุณจะค้นพบความเป็นมิตรและเสน่ห์ที่ซ่อนอยู่ใน “20 Feet from Stardom” ซึ่งอาจจะทำให้คุณมองเสียงข้างหลังในวงการดนตรีในแง่ที่แตกต่างออกไป